son oynadığım aram'da oyunun kırılmasını sağlayan çıkış oldu.
tonlamaya bak tonlamaya hakjshafkshga
nautilus'um. karşı takım hasar olarak ap ağırlıklı ve istisnasız hepsinde cc var. vaziyet böyle olunca full büyü direnci çıktım. ama ne fayda? bizim takım sürekli dayak yiyor. mal mal satanlar mı dersin, durduk yere hatalı çıkış yapanlar mı dersin ne ararsın var.
oyunun sonlarına doğru kastım. bir pozisyon oldu, rakip pyke bana cc attı, sonra bizim takımı kovalamaya başladı. o sırada diğer tüm rakipler de sıra sıra bana cc atıyor. pyke aşağıda bizimkilerle 1v4 atıyor, ben yukarda onlarla 1v4 atıyorum anlayacağınız. ama 5 farklı kişiden cc yedim. kaçmaya çalışıyorum, 2 adım atamadan diğer cc'ye giriyorum. zaten bir tane cc'ye yakalandın mı, diğerlerinden de kaçışın olmaz kolay kolay.
çok acınası bir tabloydu ya. büyü direnci kastığım için nispeten daha az hasar yiyorum ama ölücem yani, kaçarım yok. ne kalıp savaşmanın manası var, çünkü yanımda rakibe hasar atacak takım arkadaşım yok. kimi koruyacağım? kime zaman kazandıracağım? ne de kaçmaya çalışmanın. bir süre süründüm, sonra geberdim orada. çok komikti. öldüğümde kaç saniye kitle kontrolü yediğime baktım 8,74 yazıyordu amk hajshjagsah
her neyse. ölür ölmez karşı takım ölüşüme kahkaha attı. çünkü gerçekten komikti. ben de oradaki aciz kıvranışıma isyan olarak aha bu başlıktaki lafı söyledim. adamlar bir gülmeye başladı... durmuyorlar. konsantrasyonları bozuldu resmen. asla az önceki gibi takım hâlinde hareket edemiyorlar, teker teker saçma sapan hatalar yapıyorlar. her ölen "hâlâ o çıkışa gülüyorum amk hajshjagsah" falan diyor. oyunu oradan bir çevirdik, 3 dakika sürmedi galibiyeti koparmamız.
velhasıl; mizah sahiden bir güç ya hu. hele bir de o kişinin boşluğuna gelirse ne olduğu fark etmez o şeye dakikalarca güler. (gerçi bu biraz da gariban türk gençliğinin bozuk psikolojisiyle alakalı. geçen gün bana da oldu. uzanıyorum, twitter'a bakıyorum. öylesine bir şeye bakıp dakikalarca kahkaha attım. kahkahayı atarken de kendimi sorguluyordum. yazık lan bize.)